TO CZYŃ, A BĘDZIESZ ŻYŁ! O. Giovanni Battista Scaramelli S. J. REPRINT 1888 r.

TO CZYŃ A BĘDZIESZ ŻYŁ

czyli

O NIECHYBNYCH ŚRODKACH DOSTĄPIENIA ZBAWIENIA I DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

przez O. Skaramelego (Scaramelli)

przekład

O. PROKOPA, KAPUCYNA.

TOMY 1-2

DWA TOMY W JEDNYM WOLUMINIE,

OPRAWA TWARDA, SZYTA, Z JEDNĄ TASIEMKĄ, PONAD TYSIĄC STRON TEKSTU Z DUŻĄ CZCIONKĄ

WIERNY REPRINT Z 1888 R.

Czytamy w Ewangelii św. Łukasza, że gdy razu pewnego spytano Pana Jezusa, co czynić trzeba dla dostąpienia zbawienia, - odpowiedział, że trzeba spełniać główne dwa przykazania Boskie: miłowania Boga nad wszystko, a bliźniego jak siebie samego. Po czem najdroższy Pan nasz przydał: "To czyń, a będziesz żył"; co znaczyło żył w Niebie i na wieki.

Te to więc słowa Pańskie umieściliśmy jako tytuł na niniejszej książeczce, gdyż właśnie poda ci ona, kochany Czytelniku, niechybne środki do doskonałego zachowania jak wszystkich Przykazań Boskich, tak i w onej rozmowie Zbawiciela wyżej przytoczonej wymienionych.

Jakoż, do tego, żebyśmy doskonale spełniali Przykazania Boskie, przede wszystkiem trzeba, żebyśmy je znali o ile możności dokładnie, w całem ich rozwinięciu i zastosowaniu do obowiązków naszych osobistych. Otóż do dokładnego oświecenia się co do tego, niezbędnej jest Czytanie pobożne, i o tem zbawiennem ćwiczeniu jest mowa w pierwszej z rozpraw w tej książeczce zawartych.

Następnie, nie dość jest wiedzieć co czynić powinniśmy dla dostania się do Nieba, ale trzeba przejąć się do głębi duszy prawdami naszej świętej wiary do tego odnoszącemi. Tego zaś tak koniecznego i zbawiennego przejęcia się, nie dostąpimy inaczej, jak przez pilne i częste tychże prawd rozważanie. Więc też druga tu z rzędu rozprawa mówi o potrzebie Rozpamiętywania prawd i tajemnic wiary, i podaje sposoby jak takowe odbywać.

Lecz i na takowem żywszem przejęciu się potrzebą zapewnienia sobie zbawienia przez wierne zachowywanie tego, co nas wiara uczy, poprzestawać nie możemy. Albowiem chociażbyśmy najszczerzej pragnęli służyć Bogu tak jak Mu służyć powinniśmy, nigdy tego o własnych siłach nie dokażemy. Do tego niezbędną jest szczególna i ciągła pomoc Boska, czyli łaska. Że zaś tej, w zwykłym biegu rzeczy, nie otrzymujemy inaczej jak prosząc o nią, więc trzecia rozprawa z podanych jest tu o Modlitwie tak myślnej, jak i ustnej.

Jednakże, gdy na wyraźnej modlitwie trwać ciągle nie możemy, a pomocy Boskiej do ustrzeżenia się złego, a spełniania dobrego, ciągle potrzebujemy, więc jeszcze i na to potrzebny jest środek tę pomoc ciągle nam dostarczający. I tem jest ćwiczenie się w pamięci na wszechobecność Boga i zanoszenie do Niego tak zwanych strzelistych modlitw. Tego więc znowu uczy nas czwarta z umieszczonych tu rozprawa: O obecności Boga.

Na koniec, wiemy to dobrze, że źródłem i dawcą wszelkich łask niebieskich jest Pan Jezus, Boski nasz Odkupiciel i Zbawca. Lecz i to wiemy, że według powszechnego w Kościele świętym przekonania, wszystkie łaski Swoje wysłużone przez Niego ludziom i dla nich przeznaczone, raz na zawsze złożył On w ręce Przenajświętszej Maryi Panny. Wiemy, że według wyrażenia św. Bernarda, "chce Boski nasz Zbawca, żebyśmy żadnego daru Niebieskiego nie otrzymywali inaczej: jak przez ręce Jego najdroższej Mu Matki." Więc podając tu środki zbawienia, tego środka nad środkami, gdyż otwierającego drogę do wszystkich innych, środka który tenże św. Bernard nazywa "całą podstawą naszej nadziei", pominąć nie mogliśmy. W końcu też, ostatnia rozprawa jest: "O nabożeństwie do Przenajśw. Maryi Panny".

Wszystko zaś to jest wyjęte z obszernego, a pierwszorzędnej wartości dzieła ojca Skaramelego (Scaramelii) pod tytułem: Przewodnik ascetyczny.

Chciej więc, kochany Czytelniku, skrzętnie korzystać z tej książeczki, a nie wątpię, że za opieką naszej najmiłościwszej Matki Niebieskiej, o którą Ją dla ciebie błagam, przekonasz się sam na sobie, jak słusznie dziełku niniejszemu daliśmy tytuł, jaki nosi. Lecz za to racz litościwie, chociażby jednem tylko do tej Ucieczki grzeszników westchnieniem, polecić Jej nieprzebranemu miłosierdziu tłumacza.

Pisałem w Wigilię Wniebowzięcia roku Pańskiego 1887, w klasztorze Zakroczymskim. (Słowa wstępu do tomu pierwszego od tłumacza - ojca Prokopa Kapucyna)

*

W tomie drugim zawarto rozprawy O częstej Spowiedzi i Komunii Św., O Pobożności, o Cierpliwości i o Zgadzaniu się z wolą Bożą.