TOM 1 ŻYCIORYS ŚW. DE CHANTAL Żywot św. Joanny de Chantal Ks. Bp. Bougaud REPRINT 1914 r.

Ks. Biskup E. Bougaud

ŻYCIORYS ŚW. JOANNY DE CHANTAL

TOM PIERWSZY

REPRINT Z 1914 ROKU

Przedstawiamy Państwu rewelacyjną książkę, w której jasno i wyraźnie rysuje się posiadanie przez Bohaterkę - św. Joannę - cnót w stopniu heroicznym. Tych cnót, które w procesie kanonizacyjnym przeprowadzanym wg tradycyjnych zasad były niezbędne do wykazania u kandydata na Ołtarze. Zapewniamy, że tę książkę przeczytają Państwo jednym tchem!

Z Przedmowy Autora:

Przedziwna ta kobieta posiadała istotnie w najwyższym stopniu cnotę mocy, której brak daje się dotkliwie odczuwać wśród dzisiejszych pokoleń. Kolejno córka, małżonka, matka, pani domu, kobieta w świecie żyjąca, roztaczająca urok na całe otoczenie, jeszcze w młodym wieku wdowa, potem zakonnica i fundatorka 80-ciu domów, oraz kierowniczka tychże, posuwała zawsze i wszędzie swoje męstwo aż do heroizmu. Jej dusza żyła poświęceniem, a ofiary, które Bogu składała, były tak wielkie, że ich świat nie mógł pojąć i gorszył się niemi.

Za to zachwycała niemi Świętych. Św. Franciszek Salezy pisze: „Znalazłem w Dijon to, czego Salomon na próżno szukał w Jerozolimie, to jest „niewiastę mężną” w osobie pani de Chantal”. Św. Wincenty a Paulo posunął się dalej w pochwałach i odmalował taki portret Świętej, że wydawałby się przesadnym, gdyby prawdomówność tego Świętego nie była powszechnie znaną. Po wielu pochwałach zapewnia, że kierując przez dwadzieścia lat duszą Matki de Chantal, nie zauważył w niej żadnych niedoskonałości. Podobnież Kościół, ten nieomylny sędzia, potwierdza te pochwały, podnosząc w Joannie głównie cnotę mocy, która sprawiła, że tak umiała nad sobą panować wśród wszystkich zmienności tego życia. Ta cnota przedziwnej mocy, – to najpiękniejszy rys jej charakteru, to przyczyna jej powołania, to promień, którym roztacza szeroko światło w 16-tym wieku, to cecha, zapewniająca jej wybitne stanowisko w świetnym poczcie współczesnych Świętych.

(…) wyposażył ją Bóg hojnie swemi łaskami, dał jej głośne imię, piękny majątek, kochanego i godnego męża, czworo dobrych i miłych dziatek, a to wszystko dał jej na to, aby kiedyś, gdy te słodkie i mocne więzy mężnie skruszy, uznał świat w tej ofierze jej – potęgę Bożą. Aby obudzić w niedowiarkach jeszcze większy podziw dla tej Świętej, zsyła Bóg na nią ciężkie cierpienia i krzyże. Jako małżonka traci młodo męża, jako matka patrzy kolejno na śmierć prawie wszystkich swoich dzieci i wnuków, w Zakonie ulega na ciele chorobom, a na duszy doznaje ciężkich udręczeń i pokus. Świat, niedawno ją uwielbiający, powstaje przeciwko niej. Jako fundatorce stawia niepokonalne przeszkody i obrzuca ją potwarzami. To wszystko nie zdołało jednak zniechęcić, ani zgnębić tej mocnej Służebnicy Bożej. Jej wielkie serce po pięćdziesięciu latach ciągłego męczeństwa staje przed nami w całym blasku mocy i męstwa, zasługujących na miano, przez Ducha Świętego dane: „niewiasty mężnej”.

(…) Gdy Joanna zakończyła swe długie, siedmdziesięcioletnie życie, składające się z jednego pasma ofiar, św. Wincenty a Paulo widział jej duszę, unoszącą się do Nieba, nie pod postacią gołębicy, jak to często czytamy w żywotach Świętych, ale pod postacią ognistej kuli. Widocznie chciał Pan Bóg przez to pokazać, że ogień miłości Bożej strawił serce tej niezrównanej niewiasty.